Цитат: „Пријателска љубов?“

Ах го познавам тој мирис. Мирисот со кој среќно заспивав и кој силно ме измчуваше кога бев далеку од него. Мирисот кој остануваше на мојата коса кога ќе се стуткав легната на неговите гради. Мирисот кој  го чувствував на мојата кожа од неговиот џемпер кој го носев таа вечер. Е тој мирис толку многу ме измачува. Моите сетила не го чувствуваат веќе, но тој е тука во мојот мозок и го измачува моето и онака напатено срце. Можно ли е толку убави спомени да создаваат толку ужасна болка? Не знам дали го сакав. Можеби бев малку замајана, затрескана во оние приказни кои знаеше само тој да ми ги раскаже. Колку и да знаев дека тоа што го говори не е вистина, сепак сакав да му верувам. Сакав нему да му верувам зошто само тој го имаше оној сјај во очите во која јас се пронаоѓав. Во тие очи го гледав светот кој јас го посакувам. Како да имаме исти соништа, исти мислења, исти сфаќања за животот. Ама сепак бевем толку различни, тој црно, јас бело. Но зарем спротивностите не се привлекуваа? Го нема тој мирис повеќе. Залудно е да го барам мојот свет во него бидејќи тој никогаш и не го гледал неговиот во мене. Затоа го оставам да оди, да љуби друга. Можеби таму ќе се пронајде себеси. А јас го оставив мојот свет да замине заградувајќи се во маргините на пријателството. Сега сум неговата пријателска љубов чија прегратка секој ден ме уништува. Љубов со пријателство не се избива.

-Девојката од кристали, 2015

Поезија: „Изгубена вредност“

Дамнина, белина, болка, ја чувствуваш ли?

Ледина, топлина, зора, ја чувствуваш ли?

Чувствуаш ли добрина или повеќе зло…

Чувствуваш ли срам, ил бар неспокој…

Ја гледаш ли сеуште убавината на светот, ја гледаш ли трепетот на душата во некој…

Ја гледаш ли тагата во очите на некој старец, ил пак зависта во срцето на младичот…

Насмевката на лицето од својата мајка,

Убавината на сонцето,

Песната на славејот,

или пак само тишина.

Ја гледаш ли сеуште ведрата страна на животот,

Го разликуваш ли доброто од злото…

Знаеш ли сеуште да живееш?

Запрашај се дали си сеуште човек, или пак само постоиш.

– Девојката од кристали, 2015

Цитат: „Градот на љубовта“

 

И тогаш времето запре. И како во себе да ги броев ѕвездите на тоа чисто небо. И како да барав некој спокој гледајќи го градот. И како да го барав тој познат мирис некаде до мене, доволно близу да го допрам. И додека го земав гладно димот од цигарата која ми го гореше грлотот и ми го одземаше гласот, ги враќав спомените. Полека сите се везеа во мојата глава како ткаенина испрскана со крв и болка. А сепак толку слатки како црвено вино и бајадера. И повторно се навраќам на тоа познатот тоа што бевме јас и ти,  тоа „ние“, кое сеуште толку убаво звучи кога и да го споменам . Но времето минува и времето не гази. Се менуваме, па полека ни здодеа она што го имавме. Ни здодеа она блискост, сите тие бакнежи, водењето љубов, прегратките, солзите, смеата, закачките. Сето тоа ни здодеа. Ставивме крај, како да се преродивме. А сега зошто се слееваат овие солзи по моето лице додека немо зјапам во градот. И зошто е онаа проклета порака од тебе „Ми недостигаш“ кога љубовта ни здодеа? И цигарава го нема истиот вкус повеќе. Ниту воздухот на оваа висина не ми годи, ме задушува.  А градите ги сече она иста болка, кога некои работи си ги кажавме. А зошто всушност заврши, кога љубовта едноставно не завршува туку така. Тука си уште во мене. Затоа нема да те испуштам, не сум толку глупава да ја испуштам мојата љубов. Напишав „… Дојди на нашето место, те чекам под ѕвездите кои нас не споија. Над градот на љубовта.“

 

– Девојката од кристали, 2014

Цитат: „Заборав“

И сеуште го чувствувам оној трепет во градите, како некоја рана која создава болка, од трн на црвена роза чиј мирис уште ме опива.  И сеуште го чувствувам вкусот на тоа слатко како крв црвено вино кое се сушеше на моите усни. Ти ги бакнуваше, нежно страсно полека, ги бришеша последните капки кои беа отанати.  И сеуште оној јак мирис на твојата колонска вода заборавена на моето биро, стои недопрено, во прав, препуштено на небиднината. На нашата небидниа. И како времето полека да брише се, не брише нас, ги брише спомените. Во заборав ќе замине се како и минатото лето, како најубавиот концерт, како највкусното старо вино, како некој романтичен филм. Од сето тоа ќе останат моменти. Мигови вредни за паметење. По некоја ситница врежана во нашите виуги од мозокот. Не беше судено, се случи, но заврши. И ако така сакало да биде, само ти благодарам за спомените за она мало искуство и онаа слатка љубов. И едно знам како и минатото лето, како и слаткото старо вино, како оној уникатен вкус на бајадера, ти ќе бидеш мојата зимска љубов. Мојата љубов која ќе оди во заборав, но по нешто мало ќе биде запаметена. По тебе…

-Девојката од кристали, 2014

Цитат: „Исчезна храброста на машкиот род“

На каде да се свртам, сегде истото лудило. Просто да не ти се живее. Како што би рекла моја драга пријателка „Зини земјо голтни ме, па плукни ме на Хаваи“, бар да уживам и пусти бригу на весеље. Некако се чувствувам како во проѕирен кафез. Силно приклештена меѓу тие остри жици каде неможам да излезам. Како ова општество да ми пружа прилики, но се моли да не ми одговараат. А како коза за се сум пребирлива. Ма молив да е ќе го бирам 15 минути. Ете сакам перфекционизам. Сакам се да ми биде под конец. Ма успевам во тоа, успевам во се до сега што сум зацртала. Да имам голем апетит, сакам големи залци и ќе ги проголтам, ма за инат ќе ги голтнам. Едноставно сакам да сум успешна. Ете ги сакам само добрите страни на светов. Цел живот ги затварам очите на се што е лошо. Ги оставам сетилата да го примат само она доброто она што знае срцето да го распее.  Посветена целосно на факултето, ма учам по цела ден, па и навечер 24/7. А за инает и ќе шетам, ма сегде ќе стигнам и со пријатели и со колеги и со роднини. И пак ќе се вратам на горкото турско кафе и книгата. Ќе издржам ќе положам се макар тоа да значи дека после ќе спиам неколку дена. Нема да си дозволам да се препуштам на онаа депресија, чоколадо и учење, лежење дома и 120 кила. А ќе стигнам да ја прочитам и омилената книга. Да зависник од киниги.Ма ќе ја прочитам и уште еднаш и пак се додека омилените реченици не ги научам наизуст. А што дека сум баш ваква каква што сум. Девојка која ги поседува сите потребни манири. Девојка која незнае да искористи погрден збор или пцовка. Девојка која знае да го истакне својот сексипил и без да покаже голотија. Девојка која знае што сака, а сепак не го зграбува по секоја цена. Девојка која сака да успее, но нема да гази се пред себе, зошто сите се бориме. Девојка која знае да прифати сотсанок и од дечко помалку атрактивен зошто секој има право на шанса. Можеби има нешто убаво во него, харизма која маѓепсува, интелегенција, став, желба. Девојка коа знае да се прилагоди на секаков рзговор со секаква личност. Девојка која го почитува секој вкус, но ничиј став не би ја отргнала од своето гледиште на светот. Девојка која релно ги гледа работите. Да имам свои принципи и цврсто стојам до нив. Но зошто баш и тоа во нашево општество не се прифаќа? Се чувствувам деградирано од луѓето баш зошто сум таква каква што сум. Ма совршено дотера петок навечер, никој да приде. Како на себе да носам некоја маска на ѕвер која ги плаши сите околу мене. Исчезна  храброста на машкиов род. Не полесно е да се одвлече некоја лесна фуфица, отколку да се зграби силна жена покрај себе. Зошто да освојува кога може лесно да се добие тоа што го сака. А тоа дека партнерот е огледало и украс на сопствената душа некако пропаѓа во вода. Поточно тоа го бришат слабите мажи. Мажи кои не се способни да чекорат рамно со силна жена. Мажи кои се плашат да бидат предводени од жена, а несвесни дека тоа можеби е и нивниот ангел. Ако можеби сум сама, но сум свесна за својата вредност. Не се препуштам себеси секуму, ниту пак ги преценувам своите квалитети. Само едноставно ќе се препуштам на човек кој ќе ме цени. Човек кој не се плаши да го носи товарот на мојата моќ. А тоа е силен маж кој знае да го прати мојот чекор. Ќе го чекам својот херој, зошто секогаш има некој доволно луд да ме освои. А до тогаш ќе се стремам до совршенството бидејќи силните жени се секогаш на врвот, но на врвот понекогаш си сам.

-Девојката од кристали, 2014

Цитат: „Ma што знае тој?“

Го знаеш она чувство кога веќе се ти е сеедно?

Некоја празнина која ја чувствуваш во градите. Се чувствуваш слободно. Како камен да има паднато од твоите гради и сега дишеш се додека максимално не ги исполниш своите бели дробови. Го знаеш тоа?

Јас да!

Јас конечно го почувствував тој спокој. Таа слобода откако конечно ми стана сеедно, сеедно што те гледам, што си тука, а како никогаш да не си ми значел. Отфрлен, заборавен, оставен за другите.

Слободнааа сум, да конечно слободна од онаа љубов која ме измачуваше 2 години. Неможев да замислам да живееам без тебе, а еве и тоа совршено функционирам сега. Се можело, се се можело, но кога се сака!

Кога човек сака се може да стори. Можеше да ме задржиш, да ме чуваш. да ме љубиш, да ме имаш, само ако сакаше. Можев брзо да те заборавам, да те избришам, да те исфрлам од се во што беше дел. Можеше, ама не сакаше. Можев, ама не сакав.

И сега? Сега се е чисто, се е јасно како бел ден и кристално сино небо. Кога човек сака наоѓа начин, а кога не сака бара причина. Јас барав толку начини да функционираме, а ти толку многу изговори. Доволно беше 2 години изгубени на залудно патење. И љубовтаа бледнее кога не се негува. Ете сега се е круг. Јас заборавив, те избришав, а сега ти ќе ме бараш . Така е тоа во животот незнаеме што сакаме, а кога ќе сфатиме предоцна е.

Ма што знае тој што е љубов?

Ете сега тој бара начин. Јас барам причина.

Тој сака. А мене ми е доста.

Сега дишам…

слободна, среќна и целосно своја.

-Девојката од кристали, 2014

Цитат: „Кога последната солза ќе пресуши“

Какво време дојде, да молиме за себе во свет каде нема вредности. Се барам себеси негде меѓу илјада, илјада луѓе, илјада гревови, илијада маки, илјада стравови. Страв тече по моите вени. Страв од љубов. Тој страв полека убива…. Но сфатив, не е толку страшно се преболува. Кога љубовта како лизгава риба се измолкне низ твоите раце и заплове по морето, нема враќање. Изгубено е. Но, секогаш она вистинското се враќа. Мислам, секогаш во тоа длабоко море на мечти се пронаоѓаат љубовниците, оние кои си припаѓаат еден на друг. Но понекогаш забораваме кој вистински ни значи, заслепени од другите. Секогаш се јавува она бранување на срцето кога ќе го видам. Ете го повторно се враќа, а само што ја избришав втората солза.  Првата болеше, но втората гореше најсилно. Ме остави, па ми се врати.  Знае да игра да му се сневиди. Опасен играч станал. Знае да ме врати само со еден збор иако ме скршил веќе еднаш на парчиња. Ама тоа е, вљубено срце лесно се манипулира. Желни за љубовта, од оној кој го сакаме. Еве го повторно ме прегнува. Го чувствувам, до мене е. А свесна сум дека сепак му значам можеби и најмногу, само едноставна не би си признал. Се плаши, знам се плаши да не е повреден. А не е свесен дека ќе го чувам. Ќе го чувам како капка вода на длан, како најскапоцен бисер на светов, како сопствените очи. Зошто само вљубените свесно се впуштаат во ураганот. Ќе ме уништи повторно. Ама нека, само нека трае, зошто и вака сум среќна. Но кога последната солза ќе пресуши, враќање нема. Приказната ќе заврши. Ураганот ќе стивне, ќе се јави мир, а мојата насмевка повторно ќе блеска повеќе од било кога.

Насмевката ќе замине, па ќе се врати,

ќе се врати, за друг да се вљуби во неа,

некој кој ќе знае да ме соочи со ураганот, но ураганот на љубовта.

-Девојката од кристали, 2014

Цитат: „Само уште еден спомен“

Каков ден! Надвор беше доста студено, небаре се кани да не опколи виулица од снег. Совршенствотот на зимата не беше ни близу до сјајот на топлото сонце. Како човек кој го обожава тоа топло годишно време, не можам, а да не се потсетам на спомените од тоа лето. Во рацете ги држев фотографиите во неколку пози, лудо направени во машините за сликање. Се гледаше среќата во нашите очи. Ми се чинеше дека таа вечер сета среќа на овој свет беше на тој панаѓур. А тоа лето за прв пат направи да се чувтвувам како жена. Да се чувствувам вистински сакано, знаејќи дека некому си му важен. Тоа совршено чувство на спокој, мир во градите кој бранува од пеперугите во споствениот стомак. Се сеќавав на таа насмевка, насмевка од која бликаше среќа и на тој сјај во очите кога прв пат се сретнаа нашите погледи. Како судар на два урагана кои опустоши две мали села за да создаде совршена полјана. Тоа беше мојот панаѓур полн љубов. Пријатели, забава, игра, смeа, луди пијалоци и тој. Со своето гитарче и совршените тенки прсти кои создаваат магија. Пешее со магија која ги опиваше моите уши. Пееше за сите, а неговиот поглед како да зборуваше само за мене. Морето и огaнот само ја надополнуваа таа сјајна магија која создава љубов, една летна авантура полна со раманса, зачинета со пријателство и опиена во среќа. Сеуште ја чувствував топлината на неговите дланки кога ме држеше за рака, чекорејќи по совршено ситниот песок на малата дива плажа. Морето ја пееше нашата песна. Порано љубев, но само сега се почувствував вистински вљубена. Неговите зборови ми создаваа надеж, илузија на умот за кој сум свесна дека нема да постојат. Различни држави, различен свет, толку блиску, а сепак со милји одалечени. Тој беше моето картко, но слатко совршенство. Сега ги барам неговите топли бакнежи, тие сјајни очи полни копнеж, желба да се живее до бесконечноста, да се остане млад и луд, да се живее тивко, но среќно. Ја сакав љубовта, ја сакав баш таа љубов која тој ми ја подари. Му се предадов нему, но не жалам. Не бев целосно предадена но моето срце беше во неговите дланки. Тој не го отисна, туку само нежно го чуваше под едно кристално ѕвоно. Толку кратко, но толку магично. За нашата љубов едно беше јасно, тоа беше сведоштво од моите солзи кои се впија во неговта блуза, на нашата разделба. Го проколнував возот кој ме одалечуваше од неговата прегратка. Ден кога заврши моето мало совршенство. Слатка авантура вредна да се доживее. Ја сакав дури и болката која ја чувствував поради оваа проклета далечина. Заврши. Повеќе нема да ги видам тие очи. Но остана оној совршен спомен од тоа лето, лето полно љубов, лето полно болка јер криво је море.

-Девојката од кристали, 2014

Цитат: „Пламенот ги голта грешните“

Ја знам цената која треба да ја платам. Висока е, но заслужив. Животот го враќа она што го правиме. Се е круг околу нас, со време кармата се одби од мојата глава. Уништував, сега сум уништен. Страдаат најмногу оние кои прават другите да страдаат. Полека но сигуро времето го носи она што го заслужуваме. Заслужив да ми земат се, заслужив да се заљубам па да изгубам, заслужив да бидам изгорен. А  и на што се надевав дека пламенот мене ќе ме избегне, дека сум имун на оганот околу мене. Залудно, сега сум сам, меѓу четири ѕида. Сам, празен и целосно осамен. Ми се враќа се, полека но сигурно пламенот ме проголта. Ја плаќам скапо цената на своите грешки. Да ценев тоа што го имам, сега немаше кармата да ме уништува. Затоа заслужено патам и ќе патам се додека не ја платам цената.

-Девојката од кристали, 2014

Поезија: „Мечтаеш?“

Бараш смисла?

Нема смисла…

Бараш светлина?

Нема светлина…

Нема ништо освен сурова реалност…

дамка црна на проклетата огорченост, свет студен и топол истовремено.

Мечтаеш?

Замини во сонот, таму срцата се потопли од некогаш…

Затвори ги очите и прошепоти „Ќе помине“ , „Ќе биде подобро“ , „Посакувам…“

Сакај и цврсто стој до желбата која сакаш да ја оставриш.

Го добиваме само она за кое се бориме, а се бориме само за нештата кои најмногу ни значат.

Никогаш не се откажувај од она што го сакаш, без него можеби животот повеќе не би имал смисла…

Meчтај, патувај далеку од реалноста во својот свет, каде ти владеш, ти се радуваш, ти сонуваш, ти успеваш.

И целото тоа ти се претвора во рефлексја на реалноста…

Живеј,

И патувај под рака со љубовта…

Зошто е светлост на животот која не води..

Верувај во себе, и стерми се кон врвот, трчај кон бесконечноста, кон совршенството..

Сам си?

Да победниокт е секогаш сам, но никогаш и осамен.

 

 

– Девојката од кристали, 2014